SUBARKTYKA

Położona na południe od Arktyki rozciąga się przez niemal całą północną część kontynentu północnoamerykańskiego, obejmując większą część Kanady i dużą część Alaski.

Subarktykę porastają tzw. Północne Lasy, czyli tajga, złóżona głównie z  sosen, świreków i jodeł, oraz rozproszonych osik, wierzb i brzóz. Występuje tu też niezliczona ilość jezior, stawów, bagien, rzek i strumieni.

Mieszkające tu ludy musiały radzić sobie z trudnym klimatem Subarktyki – długimi, ciężkimi i bardzo śnieżnymi zimami oraz krótkimi latami z plagą much i komarów. Mieszkańcy Subarktyki żyli w małych rozproszonych grupach, prowadzili koczowniczy tryb życia i trudnili się łowiectwem i rybołówstwem. Życie wielu grup determinowały sezonowe migracje stad karibu między tundrą a tajgą. Oprócz karibu polowano na łosie, woły piżmowe, jelenie, bobry, norki, zające, wydry i igłozwierze, a bardziej na południe – bizony. Mięso na zimę przechowywano w postaci pemikanu – czyli suszonego sproszkowanego mięsa zmieszanego z tłuszczem i jagodami. Odzież wykonywano z futer. We wschodniej części Subarktyki bardzo popularnym i cenionym surowcem była kora brzozowa, z której robiono łodzie, naczynia i pojemniki, oraz używano jako budulca. Ludy z tego rejonu wynalazły rakiety śnieżne oraz sanie-tobogany. Występowały tu trzy typy domostw: wigwamy, tipi i podłużne domy drewniane. Języki indiańskich ludów Subarktyki można zaliczyć do dwóch rodzin językowych: algonkińskiej (na wschodzie) i atapaskańskiej (na zachodzie). Najbardziej znane plemiona tego obszaru kulturowego to różne odłamy Cree i Chipewyan.